بنام رب العالمین

نغمه حسرت

یاد ایامی که در گلشن فغانی داشتم

                         در میان لاله گل آشیانی داشتم

گرد آن شمع طرب می سوختم پروانه وار

                         پای آن سرو روان اشک روانی داشتم                    

آتشم بر جان ولی از شکوه لب خاموش بود

                         عشق را از اشک حسرت ترجمانی داشتم

چون سرشک از شوق بودم خاک بوس در گهی

                        چون غبار از شکر،سر بر آستانی داشتم

در خزان با سرو و نسرینم بهاری تازه بود

                        در زمین با ماه و پروین آسمانی داشتم

درد بی عشی ز جانم برده طاقت،ورنه من

                        داشتم آرام تا آرام جانی داشتم

بلبل طبعم((رهی))باشد زتنهایی خموش

                        نغمه ها بودی مرا تا همزبانی داشتم

 

لطفا شعرای من و به قول یه نفر نقد کنید.                  

بنام خداوند هستی بخش

باران

باز باران گونه ام را تازه کرد

اشک و خون در سینه ام شیرازه کرد

دیده ام تر شد،نگاهم سرد شد                                               

عاطفه از دست هایم طرد شد

غم به اعماق وجودم راه یافت

بر وجودم تارو پودم آه بافت

ای نگاهت گرم چون آوای رود                             

چشم هایت نغمه نغز سرود

آنچنان یادت درونم موج زد

کز دلم اندوه سر تا اوج زد

آه ای خورشید رنگین غروب

از نگاهم روح باران را بروب

کاش خورشیدی بجوشد در نفس

تا نبینم اشک و آه هیچکس

ببخشید که آپم دیر می شه سرم شلوغه ،گرفتاری دیگه

سلام بروبچ

ای عشق

از تو ای عشق در این دل چه شررهادارم

یادگار تو چه شبها چه سحرها دارم

با تو ای راهزن دل چه سفرها دارم

گرچه از خود خبرم نیست خبرها دارم

تو مرا واله و آشفته و رسوا کردی

تو مرا غافل از اندیشه فردا کردی

گر چه ای عشق!شکایت ز تو چندان دارم

که به عمری همه را نتوانم بشمارم

گر چه از نرگس او ساخته ای بیمارم

گر چه زآن زلف،گره ها زده ای در کارم

باز هم گرم ازین آتش جانسوز توأم

سرخوش از آه و دردشب و روز توأم

با اگر بوی مئی هست زمیخانه توست

باز اگر آب حیاتیست زپیمانه توست

باز اگر راحت جانی بود افسانه توست

باز هم عقل کسی راست که دیوانه توست

شکوه بیجاست مرا کشتی و جانم دادی

آنچه از بخت طمع داشتم آنم دادی

من ندیدم سخنی خوشتر از افسانه تو

عاقلان بیهد خندند به دیوانه تو

نقد جان گر بود قسمت پیمانه تو

آه از آن،که نشد مست زمیخانه تو

کاش دائم دل ما از تو بلرزد ای عشق!

آن دلی کز تو نلرزد به چه ارزد ای عشق؟

 

((عماد خراسانی))

عزیزانم این دو پستم رو از همون کتاب که گفته بودم گم شده و بعد پیدا کردم نوشتم

امید به آن روز که خوشتان آمده باشد.